Het mediaan inkomen der aangiften voor een gebied is het inkomen van de aangifte voor de inkomstenbelasting in het midden van de reeks, wanneer de aangiften van de inwoners van dat gebied in oplopende volgorde van inkomen worden gerangschikt.

Het inkomen dat wordt gebruikt voor deze indicator, is het totale netto belastbaar inkomen. Dat is het inkomen dat als basis dient voor de berekening van het bedrag van de belasting. Het is de som van alle aangegeven belastbare inkomens min de aftrekbare uitgaven.
Er zijn verschillende soorten belastbare inkomens. Ze kunnen in vier categorieën worden verdeeld:

1) beroepsinkomen: bezoldiging van werknemers (lonen), zelfstandigen of bedrijfsleiders, vervangingsinkomen (werkloosheidsuitkering, pensioenen enz.) enz;

2) roerend inkomen: dividenden, rente enz;

3) onroerend inkomen: kadastraal inkomen of netto huurinkomen, afhankelijk van het geval ...

4) diverse inkomsten: alimentatie enz.

Om deze statistiek op te stellen, worden eerst alle aangiften verwijderd waarvan het totale netto belastbaar inkomen gelijk is aan nul.

De op basis van het belastbare inkomen berekende indicatoren zijn vooral nuttig voor het bestuderen van het vermogen van de bevolking om bij te dragen aan de fiscale ontvangsten van de verschillende administratieve entiteiten. In het algemeen geldt: hoe hoger het belastbaar inkomen van een aangifte, hoe hoger de belasting die moet worden betaald door de belastingplichtig(en) op wie die aangifte betrekking heeft.
Dus hoe hoger het mediaan belastbare inkomen in een wijk (of gemeente of statistische sector), hoe waarschijnlijker het is dat de bevolking meer bijdraagt aan de financiën van haar gemeente en gewest (en van de federale staat) via de belasting op dat inkomen.

Het inkomen van de huishoudens is ook een indicator van hun koopkracht en dus van hun vermogen om toegang te krijgen tot verschillende goederen en diensten (voedsel, cultuur, huisvesting enz.). Het belastbaar inkomen kan ook worden gebruikt om het inkomensniveau en dus de koopkracht van de huishoudens te schatten. De indicatoren voor het equivalent inkomen na belastingen, die eveneens beschikbaar zijn op de website van de Wijkmonitoring, zijn echter interessanter voor een benadering op basis van de koopkracht.

Tot slot beperkt het gebruik van het mediane inkomen in plaats van het gemiddelde inkomen de invloed van extreme waarden.

De kenmerken van de gegevensbron die voor deze indicator wordt gebruikt, brengen met zich mee dat een aantal voorzorgsmaatregelen moet worden genomen in de analyses van de levensstandaard of koopkracht van de huishoudens. Het gaat bijvoorbeeld om de volgende elementen:

- Het mediaan belastbaar inkomen van de aangiften wordt berekend op basis van het totaal netto belastbaar inkomen van elke belastingaangifte.
Hoewel die informatie nuttig is op het fiscale niveau, heeft ze het nadeel dat ze alleen informatie geeft over het belastbare inkomen en niet over het inkomen waarover de huishoudens daadwerkelijk beschikken nadat de belasting is afgetrokken. 
Een ander nadeel van het totale netto belastbaar inkomen is dat bepaalde inkomens, zoals het door het OCMW uitgekeerde leefloon en de kinderbijslag, niet worden meegerekend.
Ook worden roerende en onroerende inkomsten over het algemeen onderschat vanwege de specifieke belastingregels voor die categorieën van inkomsten.
Ten slotte worden sommige hoge inkomsten niet belast wegens speciale belastingsystemen, zoals in het geval van de huishoudens van bepaalde werknemers van internationale organisaties (zoals de Europese instellingen, de NAVO enz.).

- Er zijn twee soorten belastingaangiften: gemeenschappelijke (voor gehuwden of wettelijk samenwonenden) en individuele (in alle andere gevallen). De eerste hebben dus betrekking op het inkomen van twee personen en de tweede op het inkomen van één persoon.
Bij het vaststellen van het mediane inkomen van de aangiften wordt geen onderscheid gemaakt naar type aangifte. Het aandeel van elk type aangifte in het totaal kan dus een aanzienlijke invloed hebben op het mediane inkomen.

- Statistieken gebaseerd op de fiscale inkomens moeten met de nodige voorzichtigheid van het ene jaar op het andere worden vergeleken. Veranderingen in fiscale reglementering of ontwikkelingen in de administratieve verwerking en de inkohiering van de aangiften kunnen een aanzienlijke invloed hebben op deze statistieken.

De kaart van het mediaan belastbaar inkomen der aangiften in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest geeft een indicatie van de geografische verschillen in de capaciteit van de bevolking om bij te dragen tot de fiscale ontvangsten van de verschillende administratieve entiteiten (gemeenten, gewest, federale staat enz.).

Deze kaart toont ook de verschillen in koopkracht van de bevolking. De indicatoren voor het equivalent inkomen na belastingen, die eveneens beschikbaar zijn op de website van de Wijkmonitoring, zijn echter interessanter voor een benadering op basis van de koopkracht.

Het mediaan inkomen biedt ook het voordeel dat het minder gevoelig is voor extreme waarden dan het gemiddeld inkomen.

De kenmerken van de gegevensbron die voor deze indicator wordt gebruikt, brengen met zich mee dat een aantal voorzorgsmaatregelen moet worden genomen in de analyses van de levensstandaard of koopkracht van de huishoudens. Het gaat bijvoorbeeld om de volgende elementen:

- Het mediaan belastbaar inkomen van de aangiften wordt berekend op basis van het totaal netto belastbaar inkomen van elke belastingaangifte.
Hoewel die informatie nuttig is op het fiscale niveau, heeft ze het nadeel dat ze alleen informatie geeft over het belastbare inkomen en niet over het inkomen waarover de huishoudens daadwerkelijk beschikken nadat de belasting is afgetrokken. 
Een ander nadeel van het totale netto belastbaar inkomen is dat bepaalde inkomens, zoals het door het OCMW uitgekeerde leefloon en de kinderbijslag, niet worden meegerekend.
Ook worden roerende en onroerende inkomsten over het algemeen onderschat vanwege de specifieke belastingregels voor die categorieën van inkomsten.
Ten slotte worden sommige hoge inkomsten niet belast wegens speciale belastingsystemen, zoals in het geval van de huishoudens van bepaalde werknemers van internationale organisaties (zoals de Europese instellingen, de NAVO enz.).

- Er zijn twee soorten belastingaangiften: gemeenschappelijke (voor gehuwden of wettelijk samenwonenden) en individuele (in alle andere gevallen). De eerste hebben dus betrekking op het inkomen van twee personen en de tweede op het inkomen van één persoon.
Bij het vaststellen van het mediane inkomen van de aangiften wordt geen onderscheid gemaakt naar type aangifte. Het aandeel van elk type aangifte in het totaal kan dus een aanzienlijke invloed hebben op het mediane inkomen.

- Statistieken gebaseerd op de fiscale inkomens moeten met de nodige voorzichtigheid van het ene jaar op het andere worden vergeleken. Veranderingen in fiscale reglementering of ontwikkelingen in de administratieve verwerking en de inkohiering van de aangiften kunnen een aanzienlijke invloed hebben op deze statistieken.